Als het werkt...

Zondag had ik hier full house en dat was erg gezellig. In de middag zijn we met zijn allen naar Haddy's huis gegaan. Ammy was er ook. De vorige keer dat ik Ammy zag was zij dreads aan het zetten bij Mamarie. Dreads zijn de speciale Afrikaanse vlechtjes die bijna elke vrouw en elk meisje hier draagt. Ammy wilde ook wel een keer dreads bij mij zetten en toen we onder de mangoboom bij Haddy's huis zaten, begon ze spontaan mijn haar te doen. Ze kreeg meteen assistentie van Haddy's dochters. Het zetten van dreads duurt erg lang en het gaat niet altijd zachtzinnig, maar ik heb het doorstaan. Gelukkig stond er een heel aangenaam briesje de hele middag. Grenzend aan de plek waar wij zaten is een voetbalveld. Buurtkinderen spelen er vaak. Als ze niet voetballen dan klauteren ze in bomen. Een beetje zoals wij vroeger speelden, toen er nog niet zoveel beeldschermen waren die kinderen van het echte spelen afhouden. 

Haddy had de vis bereid die ik op de markt in Tanji had gekocht. Het was een heerlijke visschotel geserveerd in een grote schaal waar iedereen een vorkje uit meeprikte. Zo samen eten is toch wel heel gezellig. In de gesprekken die ik heb met mensen hier blijkt telkens weer dat het samenzijn heel belangrijk is. De meeste families wonen in compounds. Opa, oma, ooms, tantes, neven en nichten hebben allemaal hun eigen plekje in de compound en leven dus dicht bij en met elkaar. Er is veel armoede in Gambia. De kinderen die bij mij logeerden in het weekend hebben bijvoorbeeld geen douche in de compound en geen warm water. Als ze zich willen wassen, moet er eerst water verwarmd worden, of ze wassen zich uit een kom met koud water (bij deze temperaturen ook best te doen). Hier in huis werd dan ook gretig gebruik gemaakt van de badkamers. Glunderende oogjes om iets wat voor ons heel normaal is. 

Gisteren, maandag, wilde ik geld gaan pinnen. Ik ben bij ongeveer 8 verschillende banken geweest, maar het pinnen lukte niet. Ik had het vantevoren goed geregeld met de bank dat ik hier geld op zou kunnen nemen, maar niets, noppes, nada... Mijn frustratielevel schoot omhoog net als de temperatuur hier gisteren deed. De warmste dag die ik hier tot nog toe heb meegemaakt: 39 graden in de middag. Ik besloot de pinpogingen eerst op te geven en de rest van de dag thuis onder de airco door te brengen. Terwijl ik maar zat te piekeren waarom het geld opnemen niet lukte, kreeg ik van een vriend het antwoord: The problem is not with your bank, all Gambian banks are having problems for a couple of days already. En dat is eigenlijk wel heel typerend voor veel dingen hier: als het werkt is het mooi, maar vaak werkt het niet.

Nog een voorbeeld is de stroomvoorziening. Ik wist dat de stroom hier vaak uitvalt en dus koos ik voor een huis dat als extra een solarsysteem heeft. Als de gewone stroom uitvalt, kun je switchen naar solar zodat je niet zonder stroom komt te zitten. Als het werkt... tenminste. Ik heb al een paar keer gehad dat de stroom uitviel, ik switchte naar solar en 2 uur later alsnog zonder stroom zat. Tot nu toe gebeurt dit vooral in de avonden. En in het donker zitten en geen ventilator of airco aan kunnen zetten is toch iets minder leuk. Ach, ik wilde zo dicht mogelijk bij de mensen zijn en dan hoort dit er ook bij. Over 3 weken ga ik weer naar Nederland waar alles bijna altijd werkt, hier blijft het een probleem zolang de regering er niet aan gaat werken. Ik noemde al eerder dat het hier verkiezingstijd is. Er wordt driftig campagne gevoerd. Ik ben blij dat dat hier nu mogelijk is. Gisteren was het de oppositiepartij die alle straten geel kleurde. Ik keek mijn ogen uit: in de hitte waren mensen uitgedost in het geel aan het joelen en dansen. Punt is wel dat hun acties voor veel verkeerschaos zorgde, maar dat hoort er dan maar bij. Het gaat een spannende strijd worden. Of de zittende president blijft, of de oppositie gaat winnen. Mij maakt het niet uit, zolang de winnaar maar hart voor de mensen heeft en de problemen in het land aan gaat pakken.