Wauw!

Gisteravond rond half tien ben ik thuis gekomen. Een hele lange terugreis die om 02:50 uur begon met de vlucht van Banjul naar Casablanca. Op het vliegveld van Casablanca heb ik 5 en een half uur gewacht op mijn vlucht naar Brussel. Rond 16:30 landde het vliegtuig in Brussel waar ik opgehaald werd door Tijmen en Freddy. De vele aangescherpte controles op vliegvelden maakten dat alles veel langer duurde dan normaal. Vier weken Gambia, de reis waar ik zo lang naar uitgekeken had, liggen nu achter me. Het is heel fijn om weer thuis te zijn bij mijn gezin. Nu alles nog zo vers in mijn geheugen ligt, is het tijd om het laatste verhaal te schrijven. Het verhaal over de laatste dagen in Gambia (dit kon ik in Gambia niet schrijven omdat de WiFi niet meer werkte die dagen) en een epiloog, getiteld 'Wauw!'. Wauw betekent ja in wolof (één van de talen die in Gambia gesproken wordt). Als je mij vraagt of ik een goede tijd heb gehad in Gambia, dan antwoord ik volmondig wauw!

In de laatste week kreeg ik een mail van Royal Air Maroc dat ik naast mijn vaccinatiebewijs nu ook een recente negatieve Covid testuitslag moest hebben om te kunnen vliegen. Dat gaat in Gambia echt anders dan in Nederland. Ik heb woensdagochtend 2 uur in de bank gewacht om tegen betaling een bon te bemachtigen voor een covidtest. De volgende ochtend ben ik met de bon naar de testlocatie gegaan. Testen kan tussen 9:00 en 14:00 uur en toen ik om 8:30 uur op de locatie aankwam zaten er al veel mensen te wachten. Ik sloot me aan bij hen. Vervolgens gebeurde er lange tijd niets. De mensen die de test afnemen arriveerden nl. pas om 10:30 uur. Ik verwonderde mij opnieuw over de gelatenheid waarmee Gambianen hierop reageren. Wij, Nederlanders, zouden al lang op onze achterste benen hebben gestaan als een overheidsinstantie ons zonder tekst of uitleg anderhalf uur liet wachten. Gambianen ondergaan dit gewoon omdat ze niet anders gewend zijn. Alieu verwoordt het zo: "Everything that is government here, is not working or working very slowly." Hij legt me uit dat ambtenaren heel weinig betaald krijgen en daardoor ook erg weinig gemotiveerd zijn om te werken. Het is ook de reden waarom ze vaak corrupt zijn. Ze proberen hun hongerloon aan te vullen, door geld te vragen en te accepteren voor corrupte activiteiten. Begrijpelijk want er moet genoeg brood op de plank komen. Vrijdagochtend kon ik mijn testuitslag op een website opvragen. De website is van de overheid en dus werkt het niet... een tweetal telefoontjes later ontving ik alsnog de uitslag via Whatsapp. That's Africa.

Vrijdag heb ik ook voor de laatste keer genoten van de kookkunsten van Haddy. Wat heb ik veel Gambiaanse gerechten geproefd bij haar. Ik hou van de Gambiaanse keuken. Op de foto's zie je Haddy's keuken: op de binnenplaats van haar compound kookt ze op houtskool of hout. Ik respecteer haar en alle Gambiaanse vrouwen die zo koken. Als het 35 graden is en je zit op je krukje voor je houtgestookte stoofpot eten te bereiden, dan ben je in mijn ogen een echte powervrouw. Ik mis Haddy en het lekkere eten nu al. De komende tijd ga ik proberen zelf Gambiaanse gerechten te koken. Ik heb een tasje vol gedroogde hibiscusbloemen meegenomen en een tasje vol gedroogde baobab vruchten. Van beide kun je heerlijke dranken maken. Ik hoop dat het mij lukt om het net zo te bereiden als ik het in Gambia heb gedronken, om toch nog de smaak en de herinneringen vast te houden.

EPILOOG

Tijd voor een nawoord. Ik ging naar Gambia om vrienden te ontmoeten waarmee ik via Whatsapp al langere tijd contact had en om projecten die ik gestart had zelf te kunnen zien. Beide doelen zijn bereikt en meer dan dat: ik heb nieuwe contacten gelegd en inspiratie opgedaan voor bestaande en nieuwe projecten. Gambia zit voorgoed in mijn hart. Het is een land dat veel problemen en armoede kent. Ik hoop dat de verkiezingen op 4 december een goede president naar voren brengen die hart voor het land en de mensen heeft. Ik wil me blijven inzetten om de situatie van mijn Gambiaanse vrienden te verbeteren. Kleine projecten kunnen soms een groot positief effect hebben in een mensenleven. Het weeshuis dat ik heb bezocht heeft hulp nodig en ik wil kijken hoe ik daaraan kan bijdragen. Het mooie is dat Haddy echt geraakt werd toen ik haar vertelde over mijn bezoek aan het weeshuis. Ze wil kijken of zij praktisch iets kan betekenen voor de kinderen daar en denkt er serieus over na om een kind uit het weeshuis te adopteren. We weten niet of dit mogelijk is, maar een kind zou met veel liefde door Haddy en haar gezin worden opgevangen. Ze gaat in ieder geval contact opnemen met Omar, de leider die mij in het weeshuis ontving. Dat mijn reis aan Gambia ook dit heeft opgeleverd maakt me zo blij. Ook wil ik proberen om meer kinderen als Abdu te helpen. Kinderen die niet naar school kunnen gaan simpelweg omdat hun ouders te arm zijn. Onderwijs is zo belangrijk. Het was mooi om scholen te bezoeken. Ik werd er zo gastvrij onthaald en ze waren zo ontzettend blij met de spullen die ik voor hen had meegebracht. Ook deze contacten wil ik in stand houden en indien mogelijk ook in de toekomst support blijven geven aan deze scholen. Het verhaal van mijn reis stopt hier nu wel, maar mijn passie voor Gambia gaat door.