Kankurang and sweet Mom

Als je een poosje in Gambia bent, zul je vast en zeker de kankurang tegenkomen. Kankurang is een initiatieritueel in Gambia en Senegal dat ook door de Unesco is vastgelegd. Ik was met mijn logeetjes aan het strand. We hadden mooie schelpen gezocht en daarna waren de kinderen aan het zwemmen in zee. In de verte zag ik ze al aankomen: een gele en rode kankurang. Ze zien er best eng uit, maar ze zullen je niets doen. Ze zijn juist bedacht/bedoeld om 'het kwaad' weg te jagen. Al dansend slaan ze met stokken en grote messen. De kinderen kwamen meteen de zee uithollen en verscholen zich achter mijn stoel. Het ritueel is ook bedoeld om m.n. jonge jongens respect en discipline bij te brengen. Ik heb een filmpje gemaakt van de rode kangurang dat geeft een nog betere indruk. Je vindt het filmpje onder het kopje 'video's' op deze site. 

Gisteren was een fijne dag. Het lag al een poosje op mijn hart om iets te doen voor Mom. Mom is de moeder van o.a. Haddy en Alieu. Vanaf het eerste moment dat ik haar zag, heb ik een zwak voor haar. Ze ziet er zo lief en kwetsbaar uit. Ze woont in de compound met haar man, sommige van haar kinderen en kleinkinderen en haar compound staat open voor iedereen. De situatie in de compound is armoedig. Ze hebben het absoluut niet breed, maar het weinige dat ze hebben, wordt gedeeld met wie nog minder hebben. Mom weet niet hoe oud ze is, maar ik schat haar begin tachtig. Ze is nooit naar school geweest en toch probeert ze dapper met de weinige woorden Engels die ze kent, met mij te communiceren. Als jonge moeder was ze gedreven om haar acht kinderen wel naar school te laten gaan. Het inkomen van haar man was niet toereikend en dus werkte zij ook hard om dit mogelijk te maken. Nu is haar lichaam zwak en komt ze amper de compound uit. In overleg met Haddy en Alieu besloot ik haar een dagje uit te geven. Toen we bij haar kwamen had ze haar mooiste jurk aangedaan met bijpassend hoofdtooi. 

We namen haar mee in de auto. Weg uit de compound, weg uit het drukke Serrekunda en reden naar Banjul. De stad waar ze is opgegroeid en waar ze haar kinderen grootbracht. Ze was er al heel lang niet geweest. Alieu reed door de buurt waar ze was opgegroeid en mom herkende dingen en verbaasde zich tegelijkertijd over hoe alles veranderd was. We zijn even gestopt bij de grote moskee.  Daarna stopten we bij een compound waar een familie woont waarmee ze zijn opgegroeid en altijd lief en leed hebben gedeeld. Beide ouders van deze familie zijn al overleden, maar de kinderen wonen nog steeds in de compound. Onbeschrijflijk hoe de reactie was toen mom de deur van de compound opendeed en haar hoofd om de hoek stak: omhelzingen, vreugdekreten en -tranen. We hebben een poosje met de familie gezeten en gepraat en het voelde zo goed. Daarna zijn we nog naar de haven geweest. Ik zag hoe mom genoot van alles en toen we terugreden bleef ze me maar bedanken. Het was een dag met een gouden randje, zo'n dag die we nooit zullen vergeten.