Mr. President

Afgelopen donderdag was het hier een gekkenhuis. De verkiezingen brengen heel veel teweeg hier in Gambia. Er wordt druk campagne gevoerd en afgelopen donderdag was de partij van de president Adama Barrow aan de beurt. Ik breng veel tijd door met Haddy en haar familie. Vaak zitten we onder de mangoboom achter Haddy's huis. Een prima plek om een beetje verkoeling te vinden en samen te eten, drinken en gezellig te kletsen. Ik versta de lokale taal niet maar het is onmiskenbaar dat de meeste gesprekken over politiek gaan. Haddy staat achter de zittende president, dat is zo klaar als een klontje. Donderdag was dan ook helemaal haar dag. Uitgedost in een prachtige Adama Barrow-jurk ging ze, met een groot deel van haar familie, naar het gebouw van de IEC (Independent Electorial Commision). Daar zou de president komen. Ik heb overwogen om mee te gaan, maar vanwege de hitte en de verwachte drukte heb ik dit niet gedaan. Toen ik de beelden zag (zie het filmpje onder het kopje 'video's' op deze site) was ik blij dat ik niet in die menigte stond. 

Soms wordt er in de gesprekken ook naar mijn mening gevraagd. Ik zeg dan altijd dat ik zou stemmen op de kandidaat die van plan is de grote problemen van Gambia aan te pakken: goede wegen aanleggen, het electriciteitssysteem verbeteren, en een goed werkend afvalsysteem invoeren. Ik krijg dan veel bijval want dat willen de Gambianen natuurlijk zelf ook graag. Toch laten veel mensen hier hun keuze voor de presidents-kandidaat puur afhangen van hun tribe (=stam). Ze kiezen voor de kandidaat van hun eigen tribe. Dit heeft ook een beetje met opleidingsniveau te maken. De mensen die beter opgeleid zijn, kijken meestal wel verder dan hun tribe. 

Ik stipte het al even aan, maar het afval hier is een groot probleem. Er zijn een aantal vuilniswagens van de overheid, maar veel te weinig om overal het vuil op te halen. Probeer je eens voor te stellen hoe het is als je afval niet opgehaald wordt. Eerst verzamel je het misschien achterin je tuin, maar dat is bij temperaturen boven de 30 graden niet echt prettig. Het gevolg is dat afval overal zwerft en mensen regelmatig hun afval verbranden. Er is een alternatief: de karren met 1 of 2 ezeltjes ervoor die dienst doen als vuilniswagen. De man die erop zit komt meestal uit Mali (zoals bij ons de mindere baantjes ook vaak overblijven voor allochtonen) en neemt tegen betaling je vuilnis mee. Het is een vies baantje en het lijkt me erg ongezond om de hele dag letterlijk op en tussen andermans vuilnis te zitten. Er is hier geen Arbo-inspectie om toe te zien op goede arbeidscondities. Je werkt om te overleven en grijpt dus elk baantje aan.

In het huis dat ik huur komt 3 keer per week een schoonmaakster. Ze heet Jainaba en ze begroet me altijd uitbundig: "Suzanna!" Ze spreekt bijna geen Engels dus we communiceren met handen en voeten. Ik vind het erg ongemakkelijk om iemand anders in 'mijn' huis schoon te laten maken, maar het is haar baan. De eigenaresse van de woning betaalt haar. Een vriend die wel Engels spreekt vertaalt af en toe voor ons. Jainaba heeft meerdere adressen hier in de buurt waar ze schoonmaakt. Dit schoonmaakwerk vult haar dag en dan gaat ze 's avonds naar het ziekenhuis waar ze ook als schoonmaakster werkt. 17 Jaar geleden overleed haar man plotseling. Vanaf dat moment stond ze er alleen voor in de zorg voor hun 6 kinderen. De kinderen zijn nu groot en helpen haar mee, maar dat het leven niet makkelijk is geweest voor Jainaba is duidelijk. Als ik vraag of er geen andere man in haar leven is gekomen, lacht ze en zegt dat er wel iemand was die haar leuk vond, maar die hield niet van haar kinderen. Tja, dan houdt het op want Jainaba's kinderen gaan voor alles. 't Is een schat van een vrouw en een betere schoonmaakster kun je niet vinden.