Dancing like the stars

Gistermorgen trok ik de deur van de air bnb op tijd achter me dicht. Tijd om op weg te gaan naar een nieuwe bestemming. Ik had een appartement in Arad geboekt dus de reis ging naar Roemenië. Het is altijd weer afwachten wie je directe medereizigers zijn hetgeen wel erg bepalend is voor het verloop van de reis. Dit keer had ik het genoegen om kennis te maken met Spencer. Hij was meteen behulpzaam toen hij me al worstelend met mijn zware koffer het gapende gat tussen de erg hoge instap en het perron zag overbruggen. Ook Spencer was sinds een week met de trein door Europa aan het reizen. Hij woont in Las Vegas maar zijn roots aan één kant van de familie liggen in Hongarije en Roemenië. Dit was de eerste keer dat hij de omgeving en familie opzocht waar hij toch zeker wel een band mee voelt. Al pratende bereikten we de grens tussen Hongarije en Roemenië. De trein stond in the middle of nowhere ineens stil en er kwamen een aantal Hongaarse douane mensen aan boord. Zorgvuldig werden alle paspoorten gescand en bekeken. Het duurde best even voordat de trein weer verder reed naar het eerste station in Roemenië en daar herhaalde de procedure zich dit keer door de Roemeense grenspolitie. 

Aangekomen in Arad voelde ik me op het station eerst een beetje verloren. En nu? Het voelde alsof ik voor mezelf ook even een grens over moest gaan. Roemenië is namelijk echt een compleet andere wereld. Het is een arm land dat vele problemen kent en dat voelde ik meteen toen ik er was. Veel dakloze mensen, veel alcoholmisbruik, haveloze gebouwen, ik werd er niet meteen vrolijk van. Waarom dan toch zo'n land bezoeken? Het past bij mijn levensvisie: ik wil met open ogen in deze wereld staan. Ik kan niet mijn ogen sluiten voor deze kant en alleen maar de kant opkijken waar het mooi en goed is.  Soms zie je met open ogen ook aan de trieste kant prachtige dingen die dan juist nog meer indruk maken. 

Wandelend door Arad zag ik hier en daar jonge mensen staan in prachtige traditionele kleren. Het prikkelde me en ik besloot om er gewoon op af te stappen. Ik raakte in gesprek met een paar van hen. Het bleek om een dansgroep te gaan. In hun traditionele kleren dansen ze traditionele dansen. Ze waren vrolijk en blij om met me te praten, trots op hun tradities en vol passie over hun dansen. Toen ik vroeg of ik een foto mocht maken van hun outfits ging de hele groep meteen voor me poseren. Ik zei dat ik het best jammer vond dat ik ze niet had zien dansen. Meteen werd ik meegenomen naar een alleraardigst theater. "Je kunt naar binnen hoor, het is gratis en de kinderen zijn op dit moment aan de beurt. Het is het cultureel festival van Arad." Een jongen trok een vrouw aan de mouw sprak wat Roemeens tegen haar en vervolgens werd ik door deze vrouw mee naar binnen genomen. Binnen zag de vrouw blijkbaar haar vriendinnen staan en samen met hen ging ik mee de theaterzaal in. Ze vonden het zo leuk dat ik er was, ik moest letterlijk in hun midden zitten en toen begon het feest. Prachtige live muziek, dansende kinderen en een publiek dat met veel plezier meedeed. Om de haverklap werd ik aan m'n mouw getrokken en in het Roemeens werd er iets tegen me gezegd door de vrouwen. Ik verstond er niets van, maar hun enthousiasme sprak eigenlijk voor zich. Al gauw deed ik maar gewoon mee met klappen, deinen en de kreetjes die onder het dansen geslaken werden. Het was zo ontzettend leuk, ik voelde me enorm gelukkig: was ik me daar even met de neus in de culturele boter gevallen in Arad! Op deze site onder het kopje 'video's' kun je een paar filmpjes van het festival zien. Zeker even kijken hoor! 

Terug in mijn appartement heb ik meteen de verhuurder even gebeld of ik nog een nachtje extra in het appartement kon blijven. Geen probleem gelukkig! Ik heb nl. zin om even een dagje te 'niksen' en dat gaat in dit appartement geen probleem worden. Even een lui dagje dat me meteen ook de gelegenheid biedt om de reis verder uit te stippelen.