Stoppen op het hoogtepunt

Mijn hoofd zit vol gedachten als ik aan dit laatste verhaal van mijn reisdagboek begin. Het interrail avontuur dat voor mij op 16 september begon loopt nu ten einde. Ik wil verslag doen van de afgelopen dagen en tegelijk wil ik ook een soort van evaluatie schrijven. De wirwar van gedachten laten zich hopelijk al schrijvend ordenen tot een goed verhaal. 

Toen ik afgelopen zomer een paar dagen in Milaan was kwam ik met een vrouw in gesprek. Ze was Amerikaanse, had een aantal jaren in België gewoond en nu heeft ze twee huizen in Italië, één in Milaan en één in Turijn. Het was een boeiend gesprek en ze drukte me op het hart dat ik zeker ook eens naar Turijn moest gaan, omdat die stad minstens net zo mooi als Milaan is. Afgelopen zaterdag ben ik van Napoli naar Turijn gereisd. De 6 uren in de trein heb ik het meest slapend doorgebracht. Bij aankomst ben ik meteen de tabakshop ingegaan om een ticket voor het openbaar vervoer te kopen. Op internet las ik dat er tickets voor 72 uur zijn en dat is ideaal voor mij. De jongen in de tabakshop keek me met grote ogen aan: "For 72 hours? Impossible! I only have tickets for 3 days." Met een flinke binnenpret en een ticket op zak ben ik in de tram gestapt die vlakbij mijn appartement stopte. 

De volgende dag ben ik per bus en tram eerst heel Turijn doorgereden om uit te stappen bij het station van het oude rode trammetje. Dit trammetje klimt met moeite de heuvel van Superga op. Op de top van de heuvel staat op 672 meter hoogte een grote basiliek. Vanaf de heuvel heb je een prachtig uitzicht over de stad. Het was een zonnige dag en dus kon je erg ver kijken. Op 4 mei 1949 vloog een vliegtuig in slecht weer tegen de heuvel aan. Alle inzittenden, waaronder het bijna complete voetbalelftal van AC Torino, kwamen om het leven. Aan de achterkant van de basiliek is een gedenkplek ingericht voor de spelers, en stafleden van het elftal. Het is bijzonder om te zien dat nu, 70 jaar later, deze plek nog steeds druk bezocht wordt. Toen ik weer beneden was ben ik naar het centrum van de stad gegaan. Daar was het een gezellige boel. Een kerstmarkt en straatartiesten droegen positief bij aan de sfeer. Vandaag was dus echt de laatste dag in Turijn. Ik besloot om naar het Museo Nazionale del Cinema te gaan. Dit museum is in een heel bijzonder gebouw gevestigd de Mole Antonelliana. Dit gebouw is het meest kenmerken voor de Turijnse skyline. Het is 167 meter hoog en je kunt met een panoramalift heel hoog in de bijzondere toren komen, waar je vervolgens wederom een prachtig uitzicht over de stad hebt. Er wordt vaak gezegd dat je moet stoppen op het hoogtepunt, dat heb ik dus echt letterlijk genomen. 

Tot slot:

Zoals gezegd zit het er bijna op. Morgenvroeg vertrek ik met de trein richting huis. Ik maak nog een tussenstop in Mannheim omdat de reis te ver is om in één dag te doen. Het plan is dus om woensdag thuis te komen. Het is fijn om weer naar mijn gezin te gaan en ik besef dat ik zonder de support van mijn lieve man dit avontuur nooit had kunnen beleven. Ik ben blij dat hij mij de ruimte hiervoor heeft gegeven en het gezin zo goed draaiende heeft gehouden in de weken dat ik weg was. Toen dit interrail plan in mijn hoofd vorm begon te krijgen, kwam er best snel kritiek. Mensen die niet goed konden begrijpen en accepteren dat ik er in mijn eentje op uit trok en mijn gezin achterliet. Deze mensen wil ik bedanken omdat ze mij sterker hebben gemaakt in het volgen van mijn eigen pad. Mensen die mij en mijn gezin echt goed kennen, weten dat ons gezin niet standaard is en dat dat ervoor zorgt dat onze keuzes ook niet altijd standaard zijn. De afgelopen 3 maanden heb ik ontzettend veel gezien en beleefd. Prachtige steden, hoge bergen, brede rivieren, imposante gebouwen en vooral heel veel verschillende mensen. Ik houd ervan om mensen te ontmoeten, even met ze te praten en een stukje van hun dagelijks leven te zien en te ervaren. Ik wist het al, maar heb opnieuw gemerkt, dat ik me vrij snel aan kan passen aan nieuwe omgevingen en situaties. Ik ben zekerder geworden in het vinden van mijn weg letterlijk en figuurlijk. Ook heb ik gezien hoe groot de verschillen in welvaart zijn en ben me meer dan ooit bewust dat ik een heel goed leven heb en niets tekort kom. Als iemand mij vraagt wat ik persoonlijk belangrijk vind in dit leven dan is mijn antwoord dat ik met een 'open mind' in dit leven wil staan. Dit interrail avontuur heeft me zeker laten zien hoe mooi het is om met een 'open mind' de wereld in te stappen en te genieten. La dolce vita, het leven is goed!

Ik wil jullie allemaal bedanken dat jullie mijn verhalen hebben gelezen, met me meegeleefd hebben en voor de vele leuke en lieve reacties!!

Suzan.