Zo puur

31 januari 2023 - Serrekunda, Gambia

IMG_1393IMG_1396

IMG_1394

Niet ver van mijn appartement staat een school voor doofstomme kinderen. Ik besluit spontaan daar naartoe te gaan om te vragen of zij weten of er ook een school voor verstandelijk beperkte kinderen is. Het blijkt een schot in de roos te zijn: de lerares die ons te woord staat vertelt dat zij een 'zusterschool' hebben voor deze kinderen. Die school is ook dichtbij en we rijden er naartoe. Alhoewel we onaangekondigd komen, worden we heel erg warm en hartelijk ontvangen. We worden meegenomen naar het kantoor van de schoolleiding. Ik stel me zelf voor en vertel dat ik een warm hart voor Gambia heb en dat ik een verstandelijk beperkte zoon heb en om die reden graag meer wil weten over de voorzieningen voor deze kinderen in Gambia. 

De directrice vertelt dat er maar één school voor deze kinderen is en dat de kinderen met busjes uit de verre omtrek naar school worden gebracht. De regering betaalt de lonen van de leraren en ook het transport van de kinderen naar school. Daarmee houdt de support van de overheid op en voor al het andere, lesmateriaal, luiers, maaltijden voor de kinderen e.d., zijn ze dus afhankelijk van giften. Terwijl we in gesprek zijn, wordt er door een paar mensen een zak rijst en een zak uien gebracht. Dat is dus hoe het in de praktijk gaat. Momenteel kampen ze met een probleem: één van de bussen is kapot en er is geen geld voor reparatie. Daardoor kunnen een aantal kinderen al een poos de school niet bezoeken. Ik vind het schokkend om dit te horen. De directrice vertelt dat het hebben van een verstandelijk beperkt kind meestal als een schaamte wordt ervaren. Ook vertelt ze dat de vaders vaak de moeders de schuld geven en het gezin om die reden verlaten of het verstandelijk beperkte kind helemaal overlaten aan de zorg van de moeder. De school probeert de ouders te ondersteunen en deze verkeerde denkbeelden te doorbreken. Het is ook de reden waarom ze geen schoolgeld van de ouders vragen. Veel ouders zijn arm en zullen het weinige geld dat ze hebben inzetten voor hun kinderen zonder beperking. 

Vervolgens krijgen we een rondleiding. In de eerste klas die we binnengaan word ik meteen omhelst en geknuffeld. De tranen zitten meteen hoog bij mij. Geen tranen van verdriet, maar tranen omdat ik zo geraakt ben door de puurheid en de kwetsbaarheid van deze kinderen. Dezelfde emotie die ik altijd voelde als ik het kinderdagcentrum van mijn zoon bezocht. In de laatste groep die ik bezoek zitten de oudste kinderen. Ik heb de juf die ons rondleidt meer vertelt over mijn zoon: zijn leeftijd en beperking. Zij brengt me naar Suleiman. Een jongen die volgens haar vergelijkbaar is met mijn zoon. Als ik Suleiman zie zitten, kan ik dit meteen beamen. Suleiman is 19 jaar en heeft een zware vorm van autisme. Zijn houding, zijn blik, zo herkenbaar, het raakt me diep.  We besluiten ons bezoek met het invullen van het gastenboek en ik zeg toe dat ik me in zal zetten om ook bananendozen met spullen voor hen in te zamelen. Ze hebben het nodig en ik heb op deze plek de liefde gevoeld die nodig is om met deze kinderen te werken. 

IMG_1401

IMG_1405

Twee weken geleden waren er weer dozen binnengekomen hier in Gambia. Eén van de dozen was gevuld met prachtige gele sportshirts. De school die deze doneerde, heeft nieuwe shirts voor schoolvoetbal aangeschaft en de oude (die echt nog als nieuw zijn) beschikbaar gesteld voor Gambia. Gisteren zijn we op stap gegaan. Op de bovenste foto staat een atletiekteam en op de onderste foto een straatvoetbalteam. Ze waren ontzettend blij en enthousiast toen ze de shirts kregen. We hebben nog de training bijgewoond van het atletiekteam. Wat kunnen ze rennen en springen; op het veld (zeg maar zandvlakte) in de volle zon en de meesten op blote voeten. Er zou maar zo een toekomstige kampioen tussen kunnen zitten. 

Foto’s

8 Reacties

  1. Diana:
    31 januari 2023
    Mooi werk Suzan!
  2. Suzan:
    2 februari 2023
    Dankjewel!
  3. Rolanda:
    31 januari 2023
    Wat een bijzonder en mooi verhaal.
    Wat geweldig dat je zo tot zegen kunt zijn in Gambia.
  4. Willeke Lukens:
    1 februari 2023
    Een ontzettend mooi verhaal met emotie en veel liefde.
  5. Suzan:
    2 februari 2023
    Dankjewel Willeke
  6. Linda:
    1 februari 2023
    echt super dat je dit doet Suzan, ontroerende verhalen.
  7. Suzan:
    2 februari 2023
    dankjewel, fijn dat je meeleest!
  8. Audrey:
    26 februari 2023
    Mijn vriendin die de shirts vanuit haar school geschonken heeft vond het prachtig te zien hoe blij deze kinderen er mee zijn en hoe mooi het ze staat. Prachtigile teams zo.