Het komt wel op je pad

In de nacht van vrijdag op zaterdag arriveerde ik op Banjul Airport. In één van mijn koffers zaten heel veel kleine doosjes met scherpe mint snoepjes, die ik van een bedrijf gekregen had om uit te delen in Gambia. Een medewerker van de douane die mijn koffer door de scan had zien gaan, wilde weten waarom ik zoveel medicijnen mee had genomen. Ik legde uit dat het snoepjes waren en na een lange aarzeling liet hij me gelukkig met koffers verder gaan. Alieu stond al op me te wachten en hij bracht me naar het appartement. Ik heb een ander appartement gehuurd dan de vorige keer, maar wel in dezelfde buurt Kanifing, een buitenwijk van Serrekunda. Bij aankomst wachtten er 2 iets minder leuke verrassingen: een klein en zeer herkenbaar probleem met de weg voor het appartement. Diepe kuilen gevuld met water. Het is geen regenwater (het regenseizoen is alweer even geleden) maar er is één of andere waterleiding stuk gegaan. De 2e verrassing was een misverstand van de beheerder van het appartement. Zij had me toegezegd dat ik middenin de nacht de sleutel kon krijgen en dat ze op mijn aankomst zou wachten. Heel lief, alleen dacht ze dat ik een nacht later zou arriveren. Ik heb haar wakker gebeld en vervolgens kwam ze gauw naar me toe. Ze reageerde lief en accuraat: maakte gauw nog een bed op voor me en daar ben ik vervolgens heel rap ingedoken. Het was een vermoeiende reisdag, maar het voelde ontzettend goed om terug in Gambia te zijn.   

Zaterdagmiddag was het tijd om mijn vrienden op te zoeken. Een heel fijn weerzien, waarbij ik me meteen weer heel erg welkom voelde. Ik was met name erg blij om bij Haddy en Boly te zijn. Haddy is meer dan een vriendin geworden: we zeggen zelf altijd gekscherend dat we tweelingzussen zijn. Boly, Haddy's man, heeft diabetes en de eerste keer dat ik hem ontmoette had hij al één geamputeerde been. In de tijd tussen onze ontmoetingen is Boly erg ziek geweest. Veel pijn en een ontsteking aan zijn been en uiteindelijk kon een tweede amputatie niet voorkomen worden. Via Facebook lukte het mij om een adres van een organisatie in Gambia te vinden die medische hulpmiddelen verstrekt aan mensen die het zelf niet kunnen veroorloven. Boly kreeg een rolstoel en hij en zijn hele familie waren daar heel blij en dankbaar voor. Ik vond het emotioneel om Boly weer te zien na alles wat hij in de voorbije maanden had meegemaakt. Boly was opgewekt en blij me te zien. Ik had voor hem een trainingsjack en sjaal van zijn favoriete club Manchester United meegenomen. Hij vond het top.

Zondag ben ik met vrienden naar het strand geweest. Het is best wel even een overgang om van het koude Nederland in het warme Gambia te zijn. Het was rond de 30 graden en er stond een aangenaam briesje, waardoor het heerlijk aanvoelde op het strand. Toen ik thuis kwam zag ik dat mijn armen en gezicht flink verbrand waren. Dat is ook de reden dat ik dit middenin de nacht aan het schrijven ben, want slapen lukt iets minder goed met de warmte die nog in mijn kreeftrode huid zit.  Eén van de doelen die ik mezelf heb gesteld voor deze reis, is meer te ontdekken over de situatie van verstandelijk beperkte kinderen in Gambia. Onze jongste zoon heeft een ernstige verstandelijke beperking en ik ben dankbaar dat er in Nederland best veel voorzieningen en regelingen zijn voor deze kinderen. Ik weet dat dat in Gambia niet het geval is en wil er daarom graag meer over te weten komen. Zonder deze voorzieningen moet het voor ouders wel heel moeilijk zijn om een kind met een verstandelijke beperking op te voeden. Ik had me al afgevraagd hoe ik in contact zou kunnen komen met ouders, maar als je ervoor openstaat, komen zulke dingen soms gewoon op je pad. Zo ontmoette ik op het strand Dodou. Door zijn uiterlijk en zijn gedrag had ik al meteen door dat hij een beperking heeft. Hij liep met een schriftje op me af. In het schriftje stond dat hij verstandelijk beperkt is en de vraag voor financiële support. Hij praat nauwelijks en het raakte me dat hij al bedelend zijn dagen vult. Met hulp van Alieu lukte het om een beetje te communiceren met hem. Dodou woont thuis in Bakau met zijn familie. We hebben zijn telefoonnummer gekregen en Alieu zal contact gaan leggen met Dodou's ouders. Ik hoop dat zij openstaan voor contact zodat ik wellicht hen kan bezoeken. Ik besef weer eens hoe fijn het is om een goed netwerk te hebben in Gambia. Nu ga ik toch maar weer een poging doen om nog een paar uurtjes te slapen. Inmiddels heb ik ook alweer logeetjes in mijn huis. Gezellig om kinderen van vrienden over de vloer te hebben.