Klik

Gisterochtend werd ik wakker van een geluid dat ik sinds het begin van mijn reis niet meer gehoord had: het tikken van de regen tegen het raam. Toen ik in Papenburg op de trein stapte 2 weken geleden regende het, maar gaandeweg de eerste treinreis werd het droog en het bleef dus droog tot gisterochtend. Op het station van Innsbruck maakte ik kennis met een oudere dame. Het was lastig communiceren met haar; ze was half Italiaans en half Oostenrijks en haar taal hing daar ook ergens tussenin. Ze probeerde een beetje Engels met me te praten, maar verder dan een handjevol woorden reikte haar Engels ook niet. We hadden hetzelfde reisdoel, Milaan, maar een blik op haar en mijn ticket wees uit dat onze wegen in Verona zouden scheiden. Ik had een ticket voor de intercity en zij reisde verder met een lokale trein. Vanaf het begin had ik het gevoel dat ze zich over mij wilde ontfermen, een beetje over mij wilde moederen. Toen we de Italiaanse grens gepasseerd waren en de Italiaanse conducteurs het stokje overnamen van hun Oostenrijkse collega's vroeg ik aan één van hen vanaf welk perron in Verona mijn volgende trein zou vertrekken. Platform 6 klonk het luid en duidelijk. Mijn 'pleegmoeder' c.q. reisgenote keek me aan en zei druk gebarend: "Euhhh Verona, you with me, I help you." In Verona trok ze me aan de mouw mee naar het grote arrival and departure bord. Ik liet haar vanwege haar goede bedoelingen het bord afspeuren tot ze volstrekt niet tot mijn verrassing uitkwam op: "Aha, it is platform 6, come with me". Samen liepen we met flinke pas naar platform 6. "Now, you wait here, I go coffee" en ik kreeg een ware omhelzing ter afscheid. Lief mensje, waarschijnlijk zien we elkaar nooit meer, maar in deze ontmoeting heb ik gevoeld dat je een lief mensje bent.

Vanaf Verona werd het weer steeds mooier en mooier. Ik heb Milaan altijd alleen nog maar in volle zonneschijn gezien en dat is misschien wel één van de redenen waarom ik een klik heb met de stad. Al vanaf de eerste keer dat ik er was voel ik me in Milaan zo gelukkig, ik zou bijna zeggen thuis. Die klik is moeilijk uit te leggen. Het is net als bij kleding: je kunt 5 leuke broeken in de kast hebben liggen, maar die ene zit toch net het allerlekkerst. Ook niet zo gek om bij Milaan aan kleding te denken want Milaan is natuurlijk de modestad bij uitstek. In het centrum heb je dan ook veel boetiekjes met exclusieve kleding. De kleding is veelal niet in mijn maat en past ook niet in mijn budget. Winkelen in Milaan doe ik dan ook liever in de winkelcentra die iets verder uit het centrum liggen. In het centrum is wel heel veel moois te zien: het kasteel en de duomo (dom), maar ook veel standbeelden.

Eigenlijk vind ik standbeelden best wel raar. Ik ben de mening toegedaan dat je mensen beter niet op een voetstuk kunt zetten. Niemand is perfect en waarom zouden we zo letterlijk opkijken naar een mens? Ik ben meer van 'laten we naast elkaar staan in dit leven' in plaats van boven of onder anderen te staan. Op de 2e foto zie je het standbeeld van Giuseppe Parini. Nieuwsgierig als ik ben heb ik deze naam maar even gegoogled. Parini blijkt een bekende dichter te zijn geweest. Hij zal vast wel mooie gedichten hebben afgeleverd dat hij ermee op zo'n sokkel is terechtgekomen, maar zonder google had ik van zijn bestaan niet geweten. Zou hij dit standbeeld gewaardeerd hebben? We weten het niet. Wat ik wel weet is dat de duif bovenop zijn hoofd geen reden voelde om op te kijken naar Giuseppe. Hij voelde slechts de drang om zijn behoefte te doen en daar leende het hoofd van Giuseppe zich gewillig voor. Zo zie je maar dat roem ook maar heel betrekkelijk is: het ene moment word je op handen gedragen en het andere moment hebben ze schijt aan je. 

Ik ga morgen ook nog fijn genieten van Milaan en dan zetten we dinsdag alvast een beetje koers naar huis. Ik zal nog een tussenstop maken middels een overnachting in Karlsruhe, maar daarna is het weer even home sweet home voor een weekje. 

***onder het kopje foto's meer foto's van Milaan!***